Oglądając takie filmy ma się żal, że to już koniec. A przecież nie jest to film akcji, nie ma efektów powalających na kolana, nie ma misternie tkanej intrygi czy napięcia, które zewsząd ogarnia. Jest za to piękno upływającego czasu, piękno ludzi zmagających się na wsi z porami roku, ze zmiennością pogody i charakterów. W ten wiejski świat dostaje się też 9-letni Pippo, który nie ma dobrych wspomnień z rodzinnego domu, nie ma zaplecza - jest sam. Nie jest mu łatwo, bo czasem sam siebie nie rozumie, czasem się nie stara, czasem jak to dziecko kombinuje i psoci. Po prostu nie zawsze mu wychodzi - ale czy nam zawsze wychodzi? Pippo jest po prostu małym radosnym urwisem, ale też taki urwis potrafi dostrzec potrzebującą staruszkę, ładną dziewczynę, piękno przyrody i potrzebę normalnego domu - tego, który otrzymał. Nie zawsze cenimy udany prezent, ale kiedy grozi nam jego utrata zaczynamy czuć, co dla nas znaczy. I wtedy dorastamy do bycia bardziej, do bycia pełniej, do otwarcia i życia pełnią życia. Z radosnym dziecięcym okrzykiem na ustach!