Pan Haneke, jak ryba w wodzie czuje się w tematach demaskujących wszelkie zgrzyty społeczne (tu dochodzą aluzje polityczne), które z zewnątrz wydają się normalne (wręcz mogą być postrzegane jako postawy wzorowego obywatelstwa i idealnego funkcjonowania tej ogromnej struktury jaką jest społeczeństwo), a gdy przyjrzeć się bliżej, poddać wiwisekcji to czego nie powinno sie badać (bo po co leczyć zdrowy organizm) okazuje się, że wnętrze jest w zaawansowanym stopniu gnicia i rozkładu. Aby maksymalnie uwydatnić ten demaskatorski dualizm Haneke podobnie jak to miało miejsce w Funny Games (dwoje ludzi w białych strojach) odwołuje się do naszych lęków przed nieznanym, nielogicznym, nad czym nie ma żadnej kontroli - w UKRYTYCH są to kasety video lub raczej to co wywołują, jaki ślad odciskają na głownych bohaterach. To one stają się przyczyną pęknięcia iluzji spokoju, zaufania, codziennego grafiku zajęć, w biało-czarną rzeczywistość (stroje oraz dekoracja wnętrz domowego zacisza bohaterów) wcina się (montażowym gwałtem!!) asymetryczna rysa wypełniona intensywnością doznań - czerwień. Zdaje się, że obiektywne, chłodne, oko kamery w długich ujęciach daje widzowi czas na dokładne prześledzenie kadru, odszukanie szczegółu który po nitce doprowadzi do prawdy i zakończenia całej historii. Nic bardziej mylnego! Z upływem czasu atmosfera zagęszcza się, a ukrytego zdaje się być więcej niż na początku filmu. I tak pozostanie już do końca tego niesamowitego seansu.