Biografia
Początkowo marzyła o zawodzie pielęgniarki. Przyłączyła się jednakże do zespołu paryskiego teatru Rue Blanche i rozpoczęła studia w słynnym paryskim Konserwatorium, które ukończyła z podwójną pierwszą nagrodą, po czym dołączyła do obsady prestiżowej la Comédie-française. W 1955 pojawiła się w sztuce "Treize à table" André Hunebelle'a, ale wkrótce opuściła Komedię Francuską. Na scenie dostrzeżono ją także w "Maigret tend un piège" Jeana Delannoy'a oraz "L'amour est en jeu" Marca Allegreta.
Cały czas pozostawała wierna teatrowi, ale szybko wciągnął ją świat kina. Liczni reżyserzy starali się w latach 60. o jej udział w ich produkcjach, m.in. Luchino Visconti obsadził ją w "Rocco et ses freres" ("Rocco i jego bracia"), a Roger Vadim w "Le vice et la vertu" ("Występek i cnota"). Gra role bardzo różne, często nietypowe - np. w "La donna scimmia" ("Kobieta małpa") Marco Ferreriego (1964) i nawiązuje długoletnie zawodowe kontakty Claudem Lelouchem, u którego występuje w 1969 w "Un homme qui me plaît" ("Mężczyzna, który mi się podoba").
Wyszła za mąż za Renato Salvatoriego i zdecydowała się na "podwójne" życie zawodowe - we Francji i we Włoszech. Za rolę w "Trois chambres à Manhattan" ("Trzy pokoje na Manhattanie") Marcela Carné z 1965 otrzymuje nagrodę aktorką na festiwalu filmowym w Wenecji.
W latach 70. wyrasta na ulubioną aktorkę francuskiej publiczności, głównie dzięki rolom w popularnych komediach (m.in. "Elle boit pas, elle fume pas, elle drague pas, mais... elle cause!", "Tendre poulet" - "Komisarz w spódnicy" - czy "La Zizanie"). Wciela się w kobiety nowoczesne, aktywne (np. "Docteur Françoise Gailland" - "Doktor Françoise Gailland" - Cezar dla najlepszej aktorki w 1977) oraz wyzwolone ("La clé sur la porte").
W latach 80. jej kariera przygasa jednak. Pojawia się w "Souvenirs, souvenirs" w 1984 czy w "Cinq jours en juin" Michela Legranda w 1989. Powraca w glorii dopiero w roku 1996 rolą drugoplanową w "Les misérables" ("Nędznicy") Claude'a Leloucha, za którą otrzymuje kolejnego Cezara. Oglądamy ją także jako matkę Eriki w głośnej "La pianiste" ("Pianistka") Michaela Haneke.
Cały czas pozostawała wierna teatrowi, ale szybko wciągnął ją świat kina. Liczni reżyserzy starali się w latach 60. o jej udział w ich produkcjach, m.in. Luchino Visconti obsadził ją w "Rocco et ses freres" ("Rocco i jego bracia"), a Roger Vadim w "Le vice et la vertu" ("Występek i cnota"). Gra role bardzo różne, często nietypowe - np. w "La donna scimmia" ("Kobieta małpa") Marco Ferreriego (1964) i nawiązuje długoletnie zawodowe kontakty Claudem Lelouchem, u którego występuje w 1969 w "Un homme qui me plaît" ("Mężczyzna, który mi się podoba").
Wyszła za mąż za Renato Salvatoriego i zdecydowała się na "podwójne" życie zawodowe - we Francji i we Włoszech. Za rolę w "Trois chambres à Manhattan" ("Trzy pokoje na Manhattanie") Marcela Carné z 1965 otrzymuje nagrodę aktorką na festiwalu filmowym w Wenecji.
W latach 70. wyrasta na ulubioną aktorkę francuskiej publiczności, głównie dzięki rolom w popularnych komediach (m.in. "Elle boit pas, elle fume pas, elle drague pas, mais... elle cause!", "Tendre poulet" - "Komisarz w spódnicy" - czy "La Zizanie"). Wciela się w kobiety nowoczesne, aktywne (np. "Docteur Françoise Gailland" - "Doktor Françoise Gailland" - Cezar dla najlepszej aktorki w 1977) oraz wyzwolone ("La clé sur la porte").
W latach 80. jej kariera przygasa jednak. Pojawia się w "Souvenirs, souvenirs" w 1984 czy w "Cinq jours en juin" Michela Legranda w 1989. Powraca w glorii dopiero w roku 1996 rolą drugoplanową w "Les misérables" ("Nędznicy") Claude'a Leloucha, za którą otrzymuje kolejnego Cezara. Oglądamy ją także jako matkę Eriki w głośnej "La pianiste" ("Pianistka") Michaela Haneke.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
